Sen
Jest pochmurno i mglisto. Nie wiem jaka to pora dnia, więc chyba nie ma to znaczenia. Wsiadam do auta jak zwykle, ruszam i jadę dosłownie kilka kilometrów. Samochód zaczyna dymić i staje. Wysiadam z auta i zauważam, że nie nie mam silnika. Ktoś mi go ukradł, a na dodatek zamienił boczną karoserię na bardzo przestarzałą. Wpadam w panikę, bo po pierwsze, jestem na jakimś zadupiu, a po drugie, zupełnie nie mam kasy, by kupić nowy silnik. Za zaszłe zdarzenie zaczynam obwiniać mojego sąsiada, na którego podwórku parkuję zawsze samochód. Bo przecież ktoś jest temu winien ;). Kolejna scena jest na podwórku, gdzie kilkunastu mężczyzn coś próbuje naprawić, zrobić z moim autem, by mi jakoś ulżyć. Są to tzw. pomocni mężczyźni, których w realu mogę zawsze poprosić o pomoc. Obraz, gdzie niby się dużo dzieje i jest dużo życzliwości ale nie ma mocy w rozwiązaniu problemu. Przez chwilę przyglądam się całej sytuacji i nawet czuję przyjemność z tego, że tylu mężczyzn zajmuje się moją sprawą. Ale wiem, że to pułapka, że to nie zmaterializuje mi silnika. Wpadam w rozpacz, płaczę tak głośno, że mnie to wybudza. Po obudzeniu czuję ścisk w splocie słonecznym (mój silnik?) i zastanawiam się co zrobić. Kupić nowy silnik? Nie! Muszę odnaleźć złodziei i odzyskać swój.
Zbyt często zapominam kim jestem i co mam tu do zrobienia.
Zbyt często skupiam się na unikaniu tego czego się boję, zamiast skupić się na sięganiu po to, czego pragnę.
Zbyt często szukam potwierdzenia wartości tego co robię i czuję na zewnątrz.
Zbyt często odkładam swoje sprawy by zająć się cudzymi.
Zbyt często słucham innych bardziej niż siebie.
Zbyt często pytam innych jak się czuja, co myślą, czego chcą, niż siebie.
Zbyt często milczę, gdy inni dzielą się swoją wiedzą i doświadczeniem.
Zbyt często mowie TAK, zamiast NIE, DZIĘKUJĘ.
Echhh dużo jeszcze tego...
Tak traci się swój silnik, wewnętrzny ogień, moc bycia sobą.
Znalazłam złodziei :)
Anna Haracz